KORKULAR(IMIZ)

'gizlice en çok korkulan şey hep gerçekleşir sonunda.yazıyorum:ey,sen, acı. peki sonra? bütün gerekli olan biraz cesaret.acı ne kadar ortaya çıkar ve kesinleşirse,yaşam iç güdüsü o kadar ağır basıyor ve intihar düşüncesi zayıflıyor...
kolay sanmıştım ilk düşündüğümde.zayıf kadınlar yapmıştı bu işi.
alçakgönüllülük istiyor, kendini beğenmişlik değil.tiksiniyorum bütün bunlardan...
sözler değil.eylem.artık yazmayacağım.'

(Yaşama Uğraşı/Cesare Pavese)

biraz önce kütüphane üyelerimizden biri,*Korkuyu Yenmek(Gerd Hennenhofer-Klaus D.Heil)*isimli bir kitap getirdi ve kitabı incelemeye başladığımda,dedim ki;*forum ahalimizin korkularını bir yoklasak neler sıralanır acaba?*hani işin ucunda merakta var ya...
korkularımız....??????lütfen,siz önden buyurun...

rinda demiş ki:

önden ilk ben buyuruyum bari:D Ben korktuğum şeyin başıma gelmesinden korkarım..öyle enterasanımdır..

enteresan

Benim son iki yıldır en büyük korkum, sevdiklerimin tümünü kaybetmek. Etrafımda beni anlayacak hiç kimsenin kalmaması.

İkinci büyük korkum ise onları ağır bir hastalıktan kaybetmek. Acı çekmelerine, elimden hiç bir şey gelmeden, onların çektikleri acıları anlamaya çalışarak ama anlamayarak sadece izleyici konumda olmak.

Bunun dışında hiç bir şey beni yıkamaz.

Galiba herkes ölüp yokolmaktan ziyade, sevdiklerini kaybetmekten korkuyor tıpkı benim gibi.
Yaşamak ve yaşarken yanıda sevdiklerim oldukça hayat değerlidir. Ölüm beni korkutmadı ama sevdiklerimini anlık yok olduklarını düşünmek bile acı çekmeme yetiyorken, o gün gerçekten gelirse asıl ben öleceğim.

Birde yaşlanmaktan korkuyorum:)

Kötü şeyler düşünüyorum bazen. Hani diyorum içimde kötü şeyler var. Kötüyüm belki, ondan bu halim...

Sonra bu halin gerçekliğe bürünmesi acıtıyor içimi. Titriyorum ardından bir güle bakarken. Oysa papatya severim. Ürperiyorum...

Tüm düşlerimin gerçekleşmesinden korkuyorum. En fazla da kötülerinden...

küçüktüm, korkularım vardı beni aşan, geceleri kabusum olan. peşimden beni takip eden adımlar vardı.büyümekti tek isteğim korkularımdan kaçmak için.büyüdüm.büyüdükçe çoğaldı korkularım...
köyümüzdeki yaşlıların eski çeyiz sandıklarının kokuları kovaladı beni bazen.naftalin ve çürümüş tahta kokuları süsledi çocukluk rüyalarımı.ailece yapılan piknik ziyafetleri, ormandaki ağaçlarla ve toprakla bütünleşmiş hissi verirdi içime.toprak demek ise ayrı bir korku idi yüreğime.böcekleri sevebilirdim çığılık atmadan onlardan tırsmadan, ama sevdirmediler ki.güzellikleri sevmeyi öğrendik, çirkinlikler ise korkularımız oldu...

güzelliklerle yaşamayı hedefledik, çirkinler karşımıza çıkınca yıkım oldu.alıştırılmadık ki hayatın sürprizlerine.çocukluğumuz da, iyi bir eş olmayı örnek aldık annelerimizden, ninelerimizden.kimse bize sormadı.ergenliğimiz de, aşklarımız için rekabet etmeyi öğrendik.diş telleriyle konuşmayı başaramaz iken, aşk şiirleri ezberledik.annelerimiz çamaşır yıkar iken izleyip, onların öğütlerini dinledik.temiz çamaşırlar yıkamayı hedefledik...
her yeni yılda yeni ümitler yeşerttik.Noel Baba masallarıyla huzur bulduk küçük dünyamızda.her şey masaldı her şey pemde.ama korkularımız hep vardı...
bazen kaçıp kurtulmak istedik her şeyden herkesten.intiharı, ölmeyi kaçımız hiç düşünmedi ki?g
güzellikleri o kadar sindirmiştik ki yüreğimize, yüzümüzde çıkan bir sivilce bile yıkar oldu moralimizi.hep bahane değilmiydi sigaraya başlamak için ilk ayrılıklar veya acı kayıplar, bazen de sözüm ona arkadaşlar.bütün sözlerin anlamları bir.aklımıza gelenleri kaçımız söyleyebildi gerektiği an karşısındakine?
korkularımız, kaçımızın ahı yoktur ki içinde?keşkelerimiz aldığımız nefeslerin sayısını geçer oldu.hepimiz istedik okuduğmuz kitaplardaki kahramanlar olmayı, bütünleştik her sayfada her satırda yaşantımızın parçası kişiliğimizin kaynağı oldular belki.içimize gömdüğümüz sevdalarımız oldu, ardından ağladığımız.bir daha asla olmasın dediğimiz sevdalarımız, her başlayışta korkuyla perçinlediğimiz.

başını ve sonunu her zaman bildiğimiz korkularımız.yasak sevdalara kapıldık istemeden sürüklendik derinliklerine, sakladık içimizde.adam mı evliydi kadın mı?bize demişlerdi ki evliler sevemez.ilk heyecanla bastırdık içimizde aşkı sevemezdik sevmemeliydik evlenince korktuk ya seversek? yaşımız ilerledi, yaşadık tüm korkuları sevdaları yalanları.ama bitmedi ki, ya ölüm korkusu hangi yiğidin yüreğinde yok ki? bunca mücadele, bunca hedef, bunca heves, bunca isyan karışık oyunlar, çelişkiler boşunımıydı?şanslıysan bir eser bırakırsın senden sonra ama, kaç kuşak seni hatırlar.şansın daha da fazlaysa, tarihe kazırsın adını özel günlerde anılırsın ama, ne fayda.sen korkularına yenik düştüğün anda ölüm peşindeydi her yerde saçının her beyaz telinde.yaşlılık korkusu, hastalıklar, cinselliğimizi bile perçinlemedik mi korkularımıza yenik düşüp.neydi faydası şu kısacık dünyada. bize böyle öğrettiler, ama onların suçumuydu ki?bize öğretenlere de böyle öğretmişlerdi...
hep korkularla yaşamayı, kelle koltukta gezip anlamları yitirmeyi.küçük bir çocuktum hatırlıyorum da, korkularım naftalin kokusundaydı renkleri ise çürümüş tahta.. küçücüktüm ama büyüdüm, ve hala KORKUYORUM..........

(alıntı)
topığe yazan ya da yaz(a)mayan dostlara...ilginize,bilginize,nasıl yorumlamak isterseniz?...

korku bilinmezlikten gelir aslında. neden karanlıktan korkarız? çünkü içinde ne var bilmiyoruz. gündüz vakti pek korkmayız sokaklarda ama gece vakti korkarız. ölümden korkmakta bilinmezlikten gelir. çünkü ölümün ardı koca bir bilinmezliktir.
çare ise bilmiyorum.

benim korkacağım tek şey ailemin üzülmesine neden olacak şeylerin yaşanmasıdır.onun dışında korktuğum bişey yok. ayrıca karanlıkta dolaşmayı , heyecan yaşamayı severim.

sevdiklerimi kayıp etme düşüncesi beni hep korkutmuştur.sevdiklerimizden ayrılmak onların yokluğunu hissetmek çok kötü bir duygu.kimse sevdiğinden ayrılmasın.

Alıntı :

Ali_Yolcusu[enterasan]

bencede

puduhepa demiş ki:

rinda demiş ki:

önden ilk ben buyuruyum bari:D Ben korktuğum şeyin başıma gelmesinden korkarım..öyle enterasanımdır..

sevgili Rinda,sizi takip etmekten zevk duyacağım...ama kısaca geçiştirmişsiniz...olmadı bence...derinleşmek lazım...tabii isteğe bağlı
şaka bir yana,korkularımın başında ölüm geliyor...ama kendi ölümüm...ölmekten korkuyorum işte...yakınlarımın ölümlerini artık kanıksayacak şekilde çok kayıplar yaşadığım için,geriye kalan kendi ölümüm...
başka...yükseklik korkusunu sayabilirim...dostlardan gelebilecek olası kazıklar()korkutur beni...şimdilik...

Sevgili Puduhepa,yazılarda takip edilmek güzel,özelikle de sizin tarafınızdan
evet artık konuya gelelim.şöyle ki, derinlere indiğimiz zaman yani çocukluğuma.elmalı şeker yerken düşeceğinden kormam gibi.sonrada ayağımın takılıp elmalı şekerle birlikte düşmem gibi bir şey:) [/size]