YALNIZLIĞA ÖVGÜ

YANLIZLIK



Ahh,bu ne kalabalık, sevdiğim –sevmediğim, şu an görmek istediğim –istemediğim bir çok insan…bir an olsa çıksam,sıyrılsam aralarından ve neşeyle yalnızlığıma koşsam ,sarılsam ,sığınsam…

Yalnızlığım…öyle benimdir ki,öyle özeldir,o anı istediğimle bölüşebileceğim ve en mutlu olabileceğim güzel zamanlarımdır…sorumsuzluğumdur,en bana ait olanından,en sonuçlarını düşünmeden,sormadan,istediğimce yazabildiğim…



Yalnızlık
Müziğin bile seni dinlemesidir.
Yalnızlık
İnsanın kendine mektup yazması
Ve dönüp dönüp onu okuması
Yalnızlığın da ötesidir-.Ö.ASAF-



Yalnızken insan güçlüdür…savunmasızdır ve savunmaya gereksinimsizdir.hür düşünceleri istediği vadide ve istediği hızla coşar,aklındaki taylar istediğince koşar…dilerse kendini tay sanan bir ata benzer insan yalnızlığında.ve diğer tayın uzun ensesine yaslar başını,yelelerine sürtünür kafası.



Yalnızlık,içinden defalarca istediğin ezgiyi geçirebilmektir…istersen mırıldanabilirsin de.hiç bitmeyecek şiirler yazabilirsin.yalnızlık şiiri ve sonsuz aşkı her seferinde yeniden ve ilk defa hazzında keşfetme halidir…yalnızlık,istediğin duyguyu alabildiğin ,istediğini kapı dışarı bırakabildiğin bir kutsal törendir tek kişilik her zaman..



o, sevgiyi kendi için istiyor; sevgisiyle yalnız. onu değil, ben sevgimi seviyorum, sevgimle yalnız...
yalnızlığı deşiyorum: yapayalnız, yapayalnız! sonra bölüyor, bölüşüyor, topluyor, çarpıyor ve çıkarıp giysilerimizi birer birer sevişiyoruz; susup kalıyoruz belki, çekip gidiyoruz. geride kalanın adını yalnızlık koymaktan hep ürküyoruz...
işte kadınlar da, erkekler de doymaz uzuvlarıyla birer yalnızlıktır... doğasının insana ihanetidir yalnızlık; özünde yaşamın da, ölümün de birer ihanet olduğunu kavradığımızda sorun yok...—Y.ODABAŞI—



Herkes yalnızdır…ve yalnızlıkla baş edemeyen insan,aslında kendisiyle baş edemeyen insandır…kendi iç seslerini dinlemeye tahammül edemeyen , kendi ürettiği sorunlardan korkan ve ürettiği çözümlerden tatmin olmayan…yalnızlık ,ki zaten korkuldukça da üstüne gelir insanın daha çok…

Her zaman sürüden ayrılanı kurt kapmaz…bazen sürüden ayrılmalı ve dalmalı coşkulu bir yalnızlığa,bize sunduklarına…ortaya sadece kendimize ait şarkılar,şiirler ve duygular çıkarmalı…iyi geçinmeli yalnızlıkla ve arayı soğutmadan,sık buluşmalı…

Yalnızlığım,iyi ki varsın,iyi ki benimlesin….

YALNIZLIK.. .

Yalnızlığımı büyütür kalabalık
Gökdelen'in gölgesine siner
Karanfıl Sokak kalınlaşır
yoksul kadın çocuklarıyla
çöplerin üzerine konar
gözleri cam kırıkları
sevgilim gelir yalnızlığım büyür
çocukken gökkuşağına düştüğüm
gökyüzü gelir kirli güvercinleriyle.

Kimin öznesiydi mevsimler
işkence öyküleri kimindi
ayrılığın sesi miydi adımlarım
suyu bekleyen uçurum mu
kanatlandım yalnızlığımla son mevsime
içimde bir kedi yavrusu.

a.kadir bilgin

ben yalnız kalmak istemeyenlerdenim.üzüntülerimi ve acılarımı paylaşmaya ihtiyacım olduğu kadar mutluluklarımıda paylaşacak birileri olmalı mutlaka hayatımda.Onların gözlerinde görmek isterim paylaşabilmenin sevincini

sevgilerimle

Bazen yalnız kalıp insanın kendini dinlemesi, kendisiyle başbaşa kalması güzel olabilir.Fırsat bulursam yaparım ara sıra.Fakat bu yaşam yalnız çekilmez.

Akşam eve gelirsiniz ve kapınızı size açan kimse olamayacağı için anahtarınızla açarsınız.

İşte o andan itibaren artık yalnızsınızdır.

Yalnızlık, kimi durumda kişinin kendisini tanıması için en iyi fırsattır.

Ama kimi zamanda, çekilmez olur.

Sanıldığı gibi yalnızken hastalanacağınızdan, öleceğinizden ve bu durumlarda etrafınızda kimsenin olamayacağından değildir çekilmezliği.

Çoğunlukla, en insani ihtiyaçtan, birşeyleri, yaşanan şeyleri birileriyle paylaşmak ihtiyacınız olduğu halde bu isteğinizi gerçekleştirebilecek insanların olmayışındadır o boşluğu hissetmeniz.

Bu konuda Octavio Paz'ın tespitine gönülden katılmaktayım.

Yalnızlık, kişinin içinde yaşadığı dünyaya ve kendisine yabancılaşmış olduğunu bilmesidir.

yalnızlık belki de gece yarısı
ışık sızan bir penceredir ama,
kimi zaman da bozkırda
çıplak dağlarda,
yerde yatan bir taştır
yorgun ağırlığıyla.

yalnızlık kale kapısında,
fındık kabuğunda,
atılmış bir ayakkabıda çöpler arasında,
kozasında ipekböceğinin,
gergin bir örümcek ağında,
ama daha çok oteldir
küçük bir taşra kasabasında.

- hey yolcu; acıyım unutma,
ben de varım orda.

akan susadır yalnızlık,
adak ağacında;
ıssız bir yamaçta
sallanan renkli çaputlarıyla.
her biri bir başka dert simgesi.
sessiz yatırdadır yalnızlık,
devrik bir mezar taşında.

eski bir konsolda, kendine aşık
ve saat tıkırtısında,
uğuldayan rüzgardadır
dallar arasında,
bir kadeh rakının
puslu beyazlığında,
yalnızlık asıl yürektedir ama.

-hey yolcu; acıyım unutma,
ben de varım orda.

ışık sızan bir pencere olabilmişsen,
bozkırda çıplak dağlar,
fındık kabuğu, kale kapısı,
yerde duran kara taş
ve atılmış ayakkabı çöpler arasında;
hem kalabalık
hem de yalnızsın bana kalırsa.

saymaya gerek yok gerisini,
söylendi ve kesildi.
ama ben tarttım kendimi,
bastırdım elimi göğsüme;
kentleri düşündüm, yoksul köyleri
ve kendimi biraz da
pıhtı bir gecede dostlardan uzakta.

Metin Altıok

Madem Vakit Akşam

madem ki vakit akşam
zıbarıp yatmalı bu kardan adam
sevmem öyle geceyi seyreyleyip
yıldızla konuşmayı
ne tuhaftır sabahı uykusuz beklemek
yatsan sanki
gelmeyecek
onun için sigara üstüne sigara yakmak
madem ki vakit akşam
zıbarıp yatmalı bu kardan adam
bu defada
uyku geçmez gözümden
sağım duvar
solum duvar
gelde uyu o zaman
düşündün mü birde yarını
yakarsın sonra bir sigara daha
bide çektin mi şöyle
ciğerlerine dumanı
anasını satayım dersin
herşeye rağmen
madem ki vakit akşam
zıbarıp yatmalı bu kardan adam

eFeKaYa