Metin Kemal KAHRAMAN

ESKİCİ

Kaybolmus bir kentin eskicisiydi
Makineleşmeye karşı duyguları topluyordu
Kaybolmuş bu kentin sokaklarında
Torbasında umut
Torbasında, insana dair ne varsa

Yalnız değilsin eskici
Bir sabah güneş doğar
Sevgiden tuğlalarla
Yeniden kurarız bu kenti

Bu kent yorgun düşmüş bunca zamanla
Yeni bir güne başlıyor umarsızca
Birtek eskici düşmüş yollara
Torbasında umut
Torbasında, insana dair ne varsa

Metin Kemal Kahraman

Ne zaman karamsarlaşsam bazı konularda bu şiir gelir hep aklıma. Ümitlenir çoşarım. Aynen şu an olduğu gibi...


Sevgiden tuğlalarla
Yeniden kurarız bu kenti

Deniz Koydum Adını

Nerde kendini bilmez çocuklar
bir sabah öylece çekip gittiler
çınladı alkışlar kör sokaklarda
yankısı kime kaldı
deniz koydum adını
kederi bende kaldı
uzak köyler kurdum birbirine
denizine aldandım

acının surlarında ateşler yaktı
kuruldu şehirler soluksuz kaldı
kendine çekildi bütün zamanlar
gölgeler orda kaldı

deniz koydum adını
kederi bende kaldı,
uzak köyler kurdum birbirine
denizine aldandım

çılgın zamanlarda yaşamak bize düştü
ölümün acımassızlığı
herzamankinden beter
gidenler gelenler düşenler
ah zamanın sonsuzluğunu anlamayanlar
düştük yola güzel seyler bulmak umuduyla
ışıklarıyla büyük şehirler yol oldu bize
iz sürdük yalnızlığa